Artopol Gallery Solo Show 2025

Sergi Metni: Melike Bayık

Kalbin Odalarında Bir Gezinti

Talip Keser’in “The Rooms of My Heart” başlıklı sergisinde tuvalleri, yalnızca izlenmek üzere sunulmuş görüntüler değil, içsel coğrafyaların soyutlanmış krokileri olarak karşımıza çıkar. Bu sergide her resim, bir odadan çok bir yön, bir pusula, bir içsel yönelim önerisidir.

Keser’in yaklaşımı, çağdaş resim sanatının formel sınırlarını sorgulayan ve öznelliği merkeze alan bir anlayışı temsil eder. Renk, çizgi ve boşluk gibi temel plastik öğeler, burada yalnızca biçimsel değil, aynı zamanda sezgisel haritalama araçlarına dönüşür. Renk, duygunun frekansını; çizgi, hareketin yönünü; boşluk ise belleğin suskun ama derin yankısını temsil eder. Her bir kompozisyon, zihinsel bir alanın soyut izdüşümüdür. hatırlamanın, hissetmenin ve yeniden inşa etmenin görsel bir notasyonudur.

Bu anlamda Keser’in resimleri, bir tür duygusal kartografi olarak okunabilir. Onun tuvallerindeki her bir leke, her çizgi, çocukluktan kalma bir iz, büyümenin geride bıraktığı bir katman ya da hayalin tahayyüle dönüştüğü anlık bir sapmadır. Haritalar, kent soyutlamaları bu sergide sadece kavramsal bir önerme değil; biçimsel bir gerilim ve anlatı aracıdır. Keser’in “kalbimin odaları” dediği alanlar, aslında bilinçle bilinçdışı arasındaki sınır bölgeleridir. Ve her resim, bu sınırda kaybolmayı değil, yön bulmayı önerir.

Sanatçının “sınırsızlık içimizde başlar” sözü, yalnızca bireysel bir özgürlük arayışını değil, aynı zamanda görsel dilin yapıbozuma uğratıldığı, kendi sınırlarını genişlettiği bir estetik yaklaşımı da tarif eder. Burada figür yoktur ama figürün yokluğu bir eksiklik değil; içselleştirilmiş alanların öznel anatomisidir. Her bir iş, topolojik bir deformasyon gibi; bireyin duygusal kıvrımlarına göre bükülmüş, yeniden biçimlendirilmiş bir iç sokak, harita çizimi gibidir.

Keser’in kompozisyonlarında çizgi, sabit bir sınır olmaktan çok bir yön hissi taşır. Renkler, bir bölgeyi betimlemekten çok, bir temsildir.. Boşluklar ise söylemsel değil; sezgisel olarak doldurulmak üzere bırakılmıştır. Bu anlamda izleyici, yalnızca resmin suretine bakan kişi değil; haritanın eksik kalan parçalarını kendi sezgisiyle tamamlayan bir gezgindir. Her resim, açık uçlu bir rotadır. Belki de bir mekân değil, bir ruh halidir.

Genelden özele yaklaştıkça, bu serginin bir otoportre olmadığını, ama bir iç deneyim günlüğü olduğunu söylemek mümkündür. Talip Keser, neyi gösterdiği kadar neyi gizlediğiyle de konuşur. Tuvallerindeki her katman, hem bir şeyin ifşası hem de başka bir şeyin üstünü örtmedir. Bu çok katmanlılık, onun resmini salt estetik bir alan olmaktan çıkararak, zamansal, psikolojik ve neredeyse mimari bir yapıya dönüştürür.

“The Rooms of My Heart”, bireysel hafızanın estetikle kesiştiği, içe dönük ama dışa açık bir anlatıdır. Talip Keser, tuvalleri aracılığıyla kendine ait odaların krokilerini çizerken, izleyiciyi de kendi iç haritasını, yollarını ve rotalarını yoklamaya çağırır. Her resim, bir yön; her yön, yeni bir soru... Belki de asıl sergi, tam da bu soruların yankılandığı yerde başlar ve herkese haritanın bir ucundan keşfedilecek, rota yaratacak temsili bir anahtar sunar.